در فرهنگ قرآنی، الله و رحمن دو اسم جامع الهی است که در بردارنده دیگر اسمای الهی است. به این معنا که اگر الله گفته یا خوانده شود، در حقیقت همه صفات و اسمای الهی مد نظر قرار گرفته و خوانده شده است؛ هم چنین اگر الرحمن گفته و خوانده شود، این گونه است که همه اسمای الهی مدنظر قرار گرفته است. از این رو، اسم الله و اسم الرحمن را به اسم جامع الهی یاد می کنند که در بردارنده همه اسمای الهی است. دیگر اسمای الهی مانند رحیم و کریم و علیم و حکیم این گونه نیست. بر همین اساس، نمی توان نام کسی را الله یا الرحمن گذاشت و باید به جای آن گفت: عبدالله یا عبدالرحمن.

خدا در قرآن درباره جامعیت این دو اسم این گونه می فرماید: قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَیًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى؛ بگو الله را بخوانید یا رحمان را بخوانید، هر کدام را بخوانید براى او همه نامهاى نیکو است.(اسراء، آیه 110)

البته گاه اسم رحمن با رحیم می آید که این اسم دیگر کلی نیست، بلکه جزیی است؛ اما به طور مطلق اگر الرحمن به کار گرفته شود، مراد همان الله است و هیچ تفاوت معنایی با الله ندارد؛ زیرا الرحمن تمام جلوه های حق را شامل می شود و در این حالت همان طوری که الله اسم جامع از اسمای جلالی و جمالی است؛ هم چنین الرحمن اسم جامع از اسمای جلالی و جمالی است. بر همین اساس، خداوند رحمان عذاب می کند و به دوزخ می برد؛ زیرا رحمت الهی به حکمت مقتضی این معنا است که شخصی را عذاب کند و به جلال بر او جلوه نماید.

وقتی خداوند در قرآن از نامی برای بیان مطلبی استفاده می کند و می گوید که خداوند کریم یا علیم مراد آن است که خدا در این چهره تجلی کرده است. این همانند آن است که گفته شود در کلاس فقیه یا اصولی یا لغوی حاضر می شویم؛ پس در کلاس فقیه فقه تعلیم داده می شود و در کلاس اصولی، اصول فقه و در کلاس لغوی لغت بیان می شود.

در کلاس رحمن، رحمانیت و در کلاس کریم کرامت بروز و ظهور می کند. از همین روست که سوره الرحمن مثلا تجلی رحمت الهی است هر چند که درباره دوزخ نیز مطالبی بیان شده است؛ زیرا این دوزخ در چارچوب رحمت الهی مهندسی شده است و دوزخ الهی نیز جلوه ای از رحمت الهی است که واسع و فراگیر و سابق بر غضب اوست.